Reünie jongerenreis 2015

Zo’n twee maanden en drie SHIB-stellen later is het tijd voor een officiële reünie. Met een prachtig in elkaar gezet programma en hier en daar wat huisregels om de boel enigszins in het gareel te houden, beloofd het een te gek weekend te worden. Na een warm welkom door de boeren van de Schaapskooi is de kop eraf.

De avond start met een gezellige ‘American party’ waarbij iedereen wat lekkers meeneemt, en daarna is het tijd voor de twee aftermovies door Rik en Debora, die de hele avond al niet stil kunnen zitten voor het moment suprême. Beide films nemen ons weer even mee terug naar Reagile. Voor heel even zijn we terug en voelen we weer de warmte en gezelligheid van Zuid-Afrika.

Niet lang daarna verhuizen we richting de weilanden waar een badkuip wordt omgetoverd tot vuurton en tikken de uren sneller voorbij dan gewenst. Uiteraard houdt iedereen zich keurig aan de afgesproken huisregel van drie consumpties per persoon waardoor de avond zonder al te veel calamiteiten verloopt. Er wordt geknuffeld, gezongen, gedanst, gelachen en boven alles wordt er genoten.

Rond vier uur in de nacht houden de diehards het voor gezien en gaan ook zij een verdiepinkje hoger de oh-zo-koude zolder op. En waar je als normaaldenkend persoon gewoon een eenpersoonsluchtbed meeneemt, denkt Geerten even de uitzondering op de regel te mogen zijn met een tweepersoonsluchtbed. Wat daar de gedachte achter is, laten we verder in het midden. Naast het gekraak van slaapzakken en gesnurk zijn hier en daar ook een aantal spontaan leeglopende luchtbedden te horen. Gelukkig wordt er gedacht in oplossingen, vinden de getroffenen alsnog een slaapplek en kunnen zo nog mooi wat uurtjes slaap pakken. Twee uur later vindt de haan (nee, niet jij Marjolein) het wel mooi geweest en krijst de boel bij elkaar en wel op zo’n toon dat het niet te negeren valt. En dat niet alleen, maar de galm in je oren die zo’n dertig keer blijft doorklinken in je hoofd, ellende.

Terwijl het grootste deel van de groep nog ligt te slapen, zijn er twee uitzonderingen die al vroeg wakker zijn geworden om een stukje te gaan (hard)lopen. Langzaamaan wordt ook de rest van de groep wakker en gelukkig is daar Jan die al druk in de weer is om een fantastisch ontbijt voor ons op tafel te krijgen. De één zit met een pannenkoek in de ochtendzon, de ander heeft het nog beter voor elkaar door iemand een bordje met ei en spek op bed te komen laten bezorgen. De één zo brak als een baksteen, de ander weer vol frisse moed voor de nieuwe dag. Tegenstellingen wisselen elkaar af, maar we hebben allemaal een ding gemeen: we genieten.

Die middag is het tijd voor een wandeling door de wonderlijke natuur van Barneveld met reisgids Ruben die zelfs over een lantaarnpaal nog iets moois kan zeggen. Na 45 avontuurlijke minuten en talloze eekhoorntjesbrood-paddenstoelen, keren ze terug op het terrein en herenigen zich met de rest van de groep. Er wordt nog meer genoten, autorijlessen gegeven en verderop wordt er wat in de rondte geslagen met een volleybal. Iedereen doet lekker zijn eigen ding en geniet van de ander, en dit houdt de hele middag zo’n beetje aan.

’s Avonds heeft Jan weer een top maaltijd gekookt voor zijn kroost en er wordt heerlijk gesmuld. Later op de avond wordt het kampvuur weer aangestoken en er ontstaat langzaamaan een ‘fout uurtje’ waarbij de meest nostalgische nummers voorbij komen waaronder ‘het vliegerlied’ en ‘ik ga hard’. En met de ingang van de wintertijd wordt het ‘foute uurtje’ meer een ‘foute nacht’ waarbij mooie herinneringen worden gemaakt. Heerlijk!

Uiteraard zijn de dieren op de boerderij, net zoals de nacht ervoor, druk met het voeren van gesprekken ’s nachts waardoor wij als groep weer heerlijk vroeg in de morgen wakker worden. Ondanks dat, is het een prachtige zondagmorgen. De eerste SHIB’ers verlaten het terrein om weer terug te keren naar huis en naarmate de dag vordert blijven er steeds minder over. Met het overige restje wordt er die middag nog lekker gedanst en gezongen onder begeleiding van een gitaar. Daarna komt het weekend toch echt aan zijn einde en worden de laatste verstekelingen opgeruimd. Het gebouw wordt achtergelaten alsof er nooit iets heeft plaatsgevonden. Gelukkig houden we de herinneringen voor altijd bij ons.